Çocukluğumuzdan bu güne kadar yapılan hep geçiştirmek olmuş. Düşüncelerimizi,hayallerimizi,senden bir şey olmaz veya amaan,boşver zaten önemli olsaydı böyle olmazdı gibi cümle kalıplarıyla güya rahatlatmaya çalıştığımız çocuklarımızın geleceğe dair hayallerini körelterek değersizleştirmekten öteye gidemediğiyle kalmayıp,ne yazık ki  çoğunluk olmasa da uzun zaman travmaya dönüşen sorunlarla boğuşmak zorunda kalıyorlar…

Eğer kendileri ile mücadele ederek iyileşmeyi başarabiliyorlarsa ne alâ bizden mutlu kimse olmuyor…

Ebeveynler olarak hedeflerimizi gerçekleştirememiş olmanın verdiği  huzursuzluğu,çocuklarımızın omuzlarına istemeyerekte olsa yüklüyoruz.

Nasıl bir sorumluluk yüklediğimizi,bu sorumluluğun ağırlığını taşıyacak güçte mi ?

İniş çıkışlarla dolu,ne kadar buhranlı bir yaşama zorunlu bırakıyoruz çocuklarımızı…

Öyle değil mi ?

Hayallerimiz farklı, hedeflerimiz farklı bireyleriz,işte tamda bu yüzden

çocuklarımıza hayallerinden hedeflerine doğru  gidecekleri yolda önlerine çıkabilecek,maddi

veya manevi engel olabilecek durumları hissettirmeden kaldırarak yol pusulası olmayı başarabilmeliyiz.

Hiç dinlemeden,anlamaya çalışmadan,ben böyle istiyorum,yapacaksın gibi emri vaki üslubu kullanmayı seçtiğimiz sürece…

Çocuklarımızı hırçın,kaygılı,özgüvensiz,hayattan tat alamayan umudunu yitirme noktasına getirecektir.

Maazallah bu durumun sonrasında,neler olabileceği fikrini düşünmek dahi istemiyorum.

Çocuklarımız…

Kucağınızdayken sanki dünyanın öbür ucundaymış gibi,ölesiye özlediğiniz…

Ya uzaktayken sanki elinizi uzatsanız tutacak,kollarınızı açsanız nefesinizi kesecek gibi sıkı sıkı boynunuza sarılmış olduğunu hissettiğiniz ve işte tüm gerçeğim dediğiniz.

Bütün dünyayı ayaklarının altına sermek,bir sözcüğüyle yer ile gökyüzünü harmanlayarak, güneşin güne daha umutla ışık saçtığını,gecenin  karanlığında ay’ın gündüze dönüştüğünü ve yıldızların gözlerinizi kamaştırıcak kadar parlak olduğunu fark ettiğiniz anları yaşadınız mı ?

Çocuklarımız…

Küçükken onlar adına karar veriyoruz böyle olması gerektiği için.

Peki…

Büyüdüklerinde (Anne, Baba)olarak ne hissediyor diye düşünmeden yüreğimizde ki anaç,korumacı iç güdümüzle,doğru diye yaptığımız bir çok eksik veya yanlışların yaşamlarında nasıl derin yaralar açtığını biliyormuyuz ?

Farkına varmadan açmış olduğumuz yaraların sarılarak iyileşmesini sağlamak için ne yapıyoruz.

Tabiki çocuklarımız için en iyisini istediğimizden zerre şüphem olmadığı gibi,susma hakkını kullanmayı tercih eden…

Sessiz çoğunluğun sesi  dediğimiz aslında çığlığı olduğunu duymak istemediğimiz,sayısız ebeveynlerimizin sürekli dile getirmekten hiç yorulmadığı…

Ailemden böyle gördüm söylemini bir kenara bırakıp gerçekten çocuklarımız için doğrusu ne dir ?

Nasıl olmalıdır diye düşünmenin vakti,daha çok zarara uğramadan şu an tam vaktidir diyelim.

Çocuklarımıza koşulsuz sevginin sıcaklığını hissettirelim.

Çocuklarımıza düşüncelerini hayallerine,hayallerini hedeflerine taşıyabilecekleri seçenekler var edelim ve hedeflerine doğru emin adımlarla ilerlemelerine yol pusulası olalım, seçimleri kendilerine bırakalım.

Çocuklarımız ! Geleceğimizin ışığı,hiç sönmeyecek meşalemiz,aydınlık yarınlarımız.

ATAM’IZIN

“UMUDUM GENÇLİKTEDİR”

Sözleriyle noktalamak istiyorum !

Sonsuz Saygılarımla

“YAŞAMA DAİR HERŞEY”

Profesyonel Koç_Uzman Eğitmen

Mercane CAN